Ongeluk
Door: Amanda
Blijf op de hoogte en volg Aman en Niels
01 Maart 2012 | Argentinië, Gobernador Virasora
Na een hele hoop gezelligheid nu even wat minder goed nieuws…
Na 10.000 kilometers is het nu afgelopen met onze roadtrip by car. Want we hebben afgelopen dinsdag een auto ongeluk gehad. We zijn er zelf redelijk goed vanaf gekomen, Niels heeft zijn sleutelbeen gebroken en ik heb niks maar de auto is total-loss.
Dinsdagochtend vertrokken we wederom later dan gepland van de camping om in de richting van de Iguazu watervallen te rijden. We reden op een snelweg, een weg die vergelijkbaar is met de N wegen in Nederland... 1 weg met 2 rijbanen in verschillende richting, alleen maar gescheiden door een stippellijntje. Het verschil is alleen dat je hier 110 km per uur mag rijden.
Het is nu niet de eerste keer dat we erachter komen dat deze wegen heel gevaarlijkzijn. Al een paar keer eerder wordt er vanaf de tegengestelde richting ingehaald als het iegenlijk net niet meer kan waardoor wij op hard de rem moeten. Dit keer kwam er, van achter een vrachtwagen die langs de weg geparkeerd stond, een personenauto heel langzaam op mijn weghelft in mijn richting rijden, met de intentie om af te slaan. Ze stak dus gewoon over. Omdat het zo rustig aan ging wist ik dat ze me niet had gezien maar omdat ik 90 km/h reed, was daar al de klap voordat ik het me eigenlijk kon beseffen. Totaal verbijsterd sprong ik meteen uit de auto. Ik kon niet begrijpen waarom iemand zo’n gevaarlijke weg oversteekt zonder te kijken! De auto die ik geramd had lag half in een greppel en de 2 vrouwen bleven erin zitten, het zag er ernstig uit. Terwijl Niels uitstapte en naar mij toe kwam, voelde hij meteen al dat zijn sleutelbeen niet goed zat. Hij wist meteen dat het gebroken was. Ik zag ook een zwelling ontstaan en het werd al blauw waar zijn gordel had gezeten.
Vanaf toen ging het snel, er was snel hulp ter plaatse, 4 militairen die toevallig in de buurt waren kwamen aangerend. Stelde ons een beetje gerust en gingen snel naar de andere auto. De ambulances waren er heel snel en later bleek dat we maar een kilometer van een stadje (Gobernador Virasoro) af zaten. Niels werd meegenomen en ik sprak met de politie en verzamelde alle spullen die we nodig hadden om de rest van onze reis voort te zetten zonder auto. Een uurtje later werd ik door de politie met mijn spullen naar het ziekenhuis gebracht.
Daar moest ik wachten totdat ze klaar waren met Niels en had ik ondertussen kennis gemaakt met de advocaat, die de politie voor ons had gereld. In een winkel tegenover heb ik mijn vader gebeld die de ouders van Niels ook weer op de hoogte stelde. Toen ik na een uur eindelijk naar mijn vriendje mocht, lag hij al op de zaal. Hij was erg onder de indruk van de manier waarop het allemaal gegaan was in het ziekenhuis. De persoonlijke patiëntenzorg en de hygiene zijn niet de sterkste punten van het ziekenhuispersoneel hier. 1 van de van de andere slachtoffers (een vrouw van 91 die op de bijrijderstoel zat) werd refelmatig vergeten en iedereen kon in en uit lopen terwijl de arts met muziekmakend telefoontje in zijn zak cool rondliep en af en toe was opschreef. Maar het was heel fijn om weer bij elkaar te zijn. De politie en arts lieten ons alleen en we hadden even de tijd om na te denken en met elkaar te bespreken wat er gebeurt was en wat er moest gebeuren.
Toen begon het gebel, naar de reisverzekering, naar de zorgverkering, naar ouders, naar de Nederlandse Ambassade. Steeds na een paar telefoontjes weer even naar Niels. Regelmatig trof ik dan ook de opgedrongen advocaat, die al snel met een papiertje aan Niels z’n bed stond en verzocht die te tekenen Hij zou het allemaal wel gaan regelen want: die auto moet daar weg, de verzekering moet ingelicht worden, bovendien moest de tegenpartij zo snel mogelijk aangeklaagd worden want het was niet onze schuld. Bovendien mochten we in zijn huis slapen als we uit het ziekenhuis kwamen en zijn we uitgenodigd voor een BBQ bij hem thuis de volgende dag. Heel aardig natuurlijk, maar niet erg professioneel en waarom wilde hij zo graag? Alles ging in het vervolg ook via hem: als ik om een arts vroeg voor Niels, kwam ik bij iemand terecht die de advocaat belde en dit zorgde ervoor dat betrokkene binnen no-time weer aan ons bed stond. Ook zouden we volgens hem ook de politie niet kunnen spreken zonder hem. Hij gaf ons zoveel stress!
’s Avonds bleek via de advocaat dat Niels nog een nachtje moest blijven, we hadden al die tijd geen arts gezien maar het was beter dat Niels bleef. De andere patiënt die bij Niels op de kamer lag moest plaatsmaken voor mij, en werd naar een andere kamer verwezen. De ziekenhuiskamer is tot nu toe de vieste plaats waar we zijn verbleven. Schimmel aan de muren, een wc waar alles wat kon lekken, lekte en in plaats van doortrok, een vies straaltje over de muur liet lopen. We hadden helemaal geen spullen, die waren nog bij de politie, tanden poetsen douchen en schone kleren zaten er niet in. We lagen nog lang wakker, we hadden veel om over te praten en vroegen ons af wat we met die opdringerige advocaat aan moesten. We besloten dat we hem niet vertrouwden en dat we de volgende dag meteen zouden zeggen dat ALS we hem nodig hadden, wij hem zouden bellen, maar dat we eerst zelf een verklaring af wilden leggen en onze Chileense verzekering in wilde lichten.
Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl ik vroeg weer op pad ging om te bellen, en dingen te regelen had Niels de advocaat die weer vroeg aan zijn bed stond verteld wat we wilden en vertrok hij. Ondertussen had ik toevallig, in dat hele kleine dorpje, een kantoor gevonden van Mapfre (waar we onze autoverzekering hebben). De verzekeringsmeneer was heel aardig en heeft me goed geholpen. Wel bleek ons verhaal een grote uitdaging: Nederlanders die met een Chileense auto een autoongeluk in Argentinie krijgen en nauwelijks spaans spreken. Gelukkig was hij geduldig.
Toen ik voor siesta weggestuurd werd uit zijn kantoor bood een aardige mevrouw die daar ook was, me aan me naar het ziekenhuis te brengen. Daar zat Niels al te wachten, hij was al gereleased. De aardige mevrouw bracht ons ook naar het politiebureau waar we meteen heen moesten om de verklaring af te leggen. Ook regelde de aardige mevrouw nog even een kamer voor ons in het hotel naast het politiebureau. Bij het politiebureaus stond tot onze grote verassing de advocaat weer, en de aardige mevrouw bleek zijn tante!! Alles was set-up. We vertrouwden nu echt niemand meer.
Tijdens een rommelig verhoor waarin de advocaat veel aan het woord was en de politie en wij eigenlijk helemaal niet, kwam de advocaat ook nog even aanzetten met de verklaring van de tegenpartij, die hij had geregeld maar die we eigenlijk niet mochten zien.. Hij verwachtte ons daar blij mee te maken maar wij maakten nog eens duidelijk dat wij gewoon daar waren om de waarheid te vertellen.. We hadden immers niks te vrezen, iedereen wist dat wij niet de schuldigen waren. Na een hele rare gang van zaken hield ik het niet meer en vroeg hem heel duidelijk waarom hij hier was, terwijl we hem verzocht hadden niet meer te komen, tenzij wij hem belde. Hij legde nog eens uit dat dit in Argentinië zo werkte en dat wij hem echt nodig hadden anders zouden wij door bijvoorbeeld omkopingen van de tegenpartij alsnog de schuld kunnen krijgen. De politieman beaamde dat. Toen hij echt door kreeg dat wij hem niet wilde verliet hij licht giftig de verhoorkamer. De agent vroeg of we eerst even wilde rusten en later terug wilden komen. Die kans grepen we met beide armen aan en we vertrokken met al onze spullen uit het politiebureau om een hotel te zoeken. Natuurlijk hebben we niet het hotel genomen die meneer advocaat via zijn tante voor ons had gereld maar zijn we naar een chique andere hotel gegaan. Heerlijk, om een veilige, schone plaats te hebben, met je spullen, zonder dat je steeds lastig gevallen wordt door iemand die graag geld aan je wil verdienen.
Na een snelle maar welverdiende douche waarin ik Niels natuurlijk met vanalles moest helpen wat hij zelf heel lollig vond (die lol gaat er vanzelf af denk ik), even gelunched in het hotel waar de bliksem nog insloeg. Daardoor kregen we echt het idee dat het niet helemaal de bedoeling was dat we nog leefden, maar goed. ’s Avonds bij de politie een fatsoenlijk, rustige verklaring afgelegd in ons beste spaans en daarna de hele avond bij de verzekeringsmeneer gezeten. Daarna met hem de laatste spullen uit onze auto gehaald, die daar nog steeds total-loss langs de weg stond met ramen en deuren open. De radio was gestolen, maar verder lag er niks meer van waarde in dus o.a. het lekke matje, de koelbox met inhoud, een zonnebril, een nagellakje, wc papier, tentje meegenomen en uitgezocht. De verzekeringsman en zijn familie hebben er een hoop spullen bij.
Vanavond kopen we een rolkoffer voor Niels, eentje die we gisteren al hebben gezien, maar waar hij een nachtje over moest slapen omdat het niet helemaal bij z’n imago past. Ik ga nu eenmaal niet met 2 rugtassen lopen dus er zit niets anders op. En morgen of overmorgen gaan we alsnog naar de watervallen. Als we terugkomen weten we hoeveel we terugkrijgen van de andere partij en zullen we naar de grens gaan om met de douane te praten over het in/uitvoeren van de auto en wat te doen om de auto van onze naam te krijgen. Hopelijk gaat dat ook zo goed.
Het waren zeer stressvolle dagen maar de rust is gracias-a-dios terug. Wel beseffen we ons nu dat het fijne rondrijden en camperen en zorgeloos flierefluiten afgelopen is, en dat het een hoop geld en tijd gaat kosten. En 6 weken met een zeer rechte rug , opgeheven neus en rolkoffer door het leven voor Niels.
Groetjes en sleutelbeentjes van ons….
Na 10.000 kilometers is het nu afgelopen met onze roadtrip by car. Want we hebben afgelopen dinsdag een auto ongeluk gehad. We zijn er zelf redelijk goed vanaf gekomen, Niels heeft zijn sleutelbeen gebroken en ik heb niks maar de auto is total-loss.
Dinsdagochtend vertrokken we wederom later dan gepland van de camping om in de richting van de Iguazu watervallen te rijden. We reden op een snelweg, een weg die vergelijkbaar is met de N wegen in Nederland... 1 weg met 2 rijbanen in verschillende richting, alleen maar gescheiden door een stippellijntje. Het verschil is alleen dat je hier 110 km per uur mag rijden.
Het is nu niet de eerste keer dat we erachter komen dat deze wegen heel gevaarlijkzijn. Al een paar keer eerder wordt er vanaf de tegengestelde richting ingehaald als het iegenlijk net niet meer kan waardoor wij op hard de rem moeten. Dit keer kwam er, van achter een vrachtwagen die langs de weg geparkeerd stond, een personenauto heel langzaam op mijn weghelft in mijn richting rijden, met de intentie om af te slaan. Ze stak dus gewoon over. Omdat het zo rustig aan ging wist ik dat ze me niet had gezien maar omdat ik 90 km/h reed, was daar al de klap voordat ik het me eigenlijk kon beseffen. Totaal verbijsterd sprong ik meteen uit de auto. Ik kon niet begrijpen waarom iemand zo’n gevaarlijke weg oversteekt zonder te kijken! De auto die ik geramd had lag half in een greppel en de 2 vrouwen bleven erin zitten, het zag er ernstig uit. Terwijl Niels uitstapte en naar mij toe kwam, voelde hij meteen al dat zijn sleutelbeen niet goed zat. Hij wist meteen dat het gebroken was. Ik zag ook een zwelling ontstaan en het werd al blauw waar zijn gordel had gezeten.
Vanaf toen ging het snel, er was snel hulp ter plaatse, 4 militairen die toevallig in de buurt waren kwamen aangerend. Stelde ons een beetje gerust en gingen snel naar de andere auto. De ambulances waren er heel snel en later bleek dat we maar een kilometer van een stadje (Gobernador Virasoro) af zaten. Niels werd meegenomen en ik sprak met de politie en verzamelde alle spullen die we nodig hadden om de rest van onze reis voort te zetten zonder auto. Een uurtje later werd ik door de politie met mijn spullen naar het ziekenhuis gebracht.
Daar moest ik wachten totdat ze klaar waren met Niels en had ik ondertussen kennis gemaakt met de advocaat, die de politie voor ons had gereld. In een winkel tegenover heb ik mijn vader gebeld die de ouders van Niels ook weer op de hoogte stelde. Toen ik na een uur eindelijk naar mijn vriendje mocht, lag hij al op de zaal. Hij was erg onder de indruk van de manier waarop het allemaal gegaan was in het ziekenhuis. De persoonlijke patiëntenzorg en de hygiene zijn niet de sterkste punten van het ziekenhuispersoneel hier. 1 van de van de andere slachtoffers (een vrouw van 91 die op de bijrijderstoel zat) werd refelmatig vergeten en iedereen kon in en uit lopen terwijl de arts met muziekmakend telefoontje in zijn zak cool rondliep en af en toe was opschreef. Maar het was heel fijn om weer bij elkaar te zijn. De politie en arts lieten ons alleen en we hadden even de tijd om na te denken en met elkaar te bespreken wat er gebeurt was en wat er moest gebeuren.
Toen begon het gebel, naar de reisverzekering, naar de zorgverkering, naar ouders, naar de Nederlandse Ambassade. Steeds na een paar telefoontjes weer even naar Niels. Regelmatig trof ik dan ook de opgedrongen advocaat, die al snel met een papiertje aan Niels z’n bed stond en verzocht die te tekenen Hij zou het allemaal wel gaan regelen want: die auto moet daar weg, de verzekering moet ingelicht worden, bovendien moest de tegenpartij zo snel mogelijk aangeklaagd worden want het was niet onze schuld. Bovendien mochten we in zijn huis slapen als we uit het ziekenhuis kwamen en zijn we uitgenodigd voor een BBQ bij hem thuis de volgende dag. Heel aardig natuurlijk, maar niet erg professioneel en waarom wilde hij zo graag? Alles ging in het vervolg ook via hem: als ik om een arts vroeg voor Niels, kwam ik bij iemand terecht die de advocaat belde en dit zorgde ervoor dat betrokkene binnen no-time weer aan ons bed stond. Ook zouden we volgens hem ook de politie niet kunnen spreken zonder hem. Hij gaf ons zoveel stress!
’s Avonds bleek via de advocaat dat Niels nog een nachtje moest blijven, we hadden al die tijd geen arts gezien maar het was beter dat Niels bleef. De andere patiënt die bij Niels op de kamer lag moest plaatsmaken voor mij, en werd naar een andere kamer verwezen. De ziekenhuiskamer is tot nu toe de vieste plaats waar we zijn verbleven. Schimmel aan de muren, een wc waar alles wat kon lekken, lekte en in plaats van doortrok, een vies straaltje over de muur liet lopen. We hadden helemaal geen spullen, die waren nog bij de politie, tanden poetsen douchen en schone kleren zaten er niet in. We lagen nog lang wakker, we hadden veel om over te praten en vroegen ons af wat we met die opdringerige advocaat aan moesten. We besloten dat we hem niet vertrouwden en dat we de volgende dag meteen zouden zeggen dat ALS we hem nodig hadden, wij hem zouden bellen, maar dat we eerst zelf een verklaring af wilden leggen en onze Chileense verzekering in wilde lichten.
Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl ik vroeg weer op pad ging om te bellen, en dingen te regelen had Niels de advocaat die weer vroeg aan zijn bed stond verteld wat we wilden en vertrok hij. Ondertussen had ik toevallig, in dat hele kleine dorpje, een kantoor gevonden van Mapfre (waar we onze autoverzekering hebben). De verzekeringsmeneer was heel aardig en heeft me goed geholpen. Wel bleek ons verhaal een grote uitdaging: Nederlanders die met een Chileense auto een autoongeluk in Argentinie krijgen en nauwelijks spaans spreken. Gelukkig was hij geduldig.
Toen ik voor siesta weggestuurd werd uit zijn kantoor bood een aardige mevrouw die daar ook was, me aan me naar het ziekenhuis te brengen. Daar zat Niels al te wachten, hij was al gereleased. De aardige mevrouw bracht ons ook naar het politiebureau waar we meteen heen moesten om de verklaring af te leggen. Ook regelde de aardige mevrouw nog even een kamer voor ons in het hotel naast het politiebureau. Bij het politiebureaus stond tot onze grote verassing de advocaat weer, en de aardige mevrouw bleek zijn tante!! Alles was set-up. We vertrouwden nu echt niemand meer.
Tijdens een rommelig verhoor waarin de advocaat veel aan het woord was en de politie en wij eigenlijk helemaal niet, kwam de advocaat ook nog even aanzetten met de verklaring van de tegenpartij, die hij had geregeld maar die we eigenlijk niet mochten zien.. Hij verwachtte ons daar blij mee te maken maar wij maakten nog eens duidelijk dat wij gewoon daar waren om de waarheid te vertellen.. We hadden immers niks te vrezen, iedereen wist dat wij niet de schuldigen waren. Na een hele rare gang van zaken hield ik het niet meer en vroeg hem heel duidelijk waarom hij hier was, terwijl we hem verzocht hadden niet meer te komen, tenzij wij hem belde. Hij legde nog eens uit dat dit in Argentinië zo werkte en dat wij hem echt nodig hadden anders zouden wij door bijvoorbeeld omkopingen van de tegenpartij alsnog de schuld kunnen krijgen. De politieman beaamde dat. Toen hij echt door kreeg dat wij hem niet wilde verliet hij licht giftig de verhoorkamer. De agent vroeg of we eerst even wilde rusten en later terug wilden komen. Die kans grepen we met beide armen aan en we vertrokken met al onze spullen uit het politiebureau om een hotel te zoeken. Natuurlijk hebben we niet het hotel genomen die meneer advocaat via zijn tante voor ons had gereld maar zijn we naar een chique andere hotel gegaan. Heerlijk, om een veilige, schone plaats te hebben, met je spullen, zonder dat je steeds lastig gevallen wordt door iemand die graag geld aan je wil verdienen.
Na een snelle maar welverdiende douche waarin ik Niels natuurlijk met vanalles moest helpen wat hij zelf heel lollig vond (die lol gaat er vanzelf af denk ik), even gelunched in het hotel waar de bliksem nog insloeg. Daardoor kregen we echt het idee dat het niet helemaal de bedoeling was dat we nog leefden, maar goed. ’s Avonds bij de politie een fatsoenlijk, rustige verklaring afgelegd in ons beste spaans en daarna de hele avond bij de verzekeringsmeneer gezeten. Daarna met hem de laatste spullen uit onze auto gehaald, die daar nog steeds total-loss langs de weg stond met ramen en deuren open. De radio was gestolen, maar verder lag er niks meer van waarde in dus o.a. het lekke matje, de koelbox met inhoud, een zonnebril, een nagellakje, wc papier, tentje meegenomen en uitgezocht. De verzekeringsman en zijn familie hebben er een hoop spullen bij.
Vanavond kopen we een rolkoffer voor Niels, eentje die we gisteren al hebben gezien, maar waar hij een nachtje over moest slapen omdat het niet helemaal bij z’n imago past. Ik ga nu eenmaal niet met 2 rugtassen lopen dus er zit niets anders op. En morgen of overmorgen gaan we alsnog naar de watervallen. Als we terugkomen weten we hoeveel we terugkrijgen van de andere partij en zullen we naar de grens gaan om met de douane te praten over het in/uitvoeren van de auto en wat te doen om de auto van onze naam te krijgen. Hopelijk gaat dat ook zo goed.
Het waren zeer stressvolle dagen maar de rust is gracias-a-dios terug. Wel beseffen we ons nu dat het fijne rondrijden en camperen en zorgeloos flierefluiten afgelopen is, en dat het een hoop geld en tijd gaat kosten. En 6 weken met een zeer rechte rug , opgeheven neus en rolkoffer door het leven voor Niels.
Groetjes en sleutelbeentjes van ons….
-
01 Maart 2012 - 20:09
Elly:
Jeetje mina mensenkinderen!
Goed nieuws dat het met jullie gewoon goedkomt en dat de humor er nog lekker inzit! Houden zo...
Voor nu nog het advies, goed kijken voor je de straat oversteekt he ;-)
xx -
01 Maart 2012 - 20:28
Mama Peti:
De foto's zien er heftig uit zeg, wat een geluk gehad, hopelijk worden jullie nu goed geholpen!!! hou je taai niels dikke kus mama -
01 Maart 2012 - 20:32
Dad:
{Pff was heftiggg.. zo blij dat je(jullie) er nog benQ! XXx pap -
01 Maart 2012 - 22:10
Mams:
Heel verdrietig, wat jullie meemaken!
Fijn en zo dapper om te lezen hoe je het aanpakt! Trots ben ik op jullie veerkracht... Liefs en heel veel sterkte! Troostende, liefdevolle, warme kus XXX Fijn om even je stem te hebben gehoord, dapper meisje van meXXXMB!! -
01 Maart 2012 - 23:36
Ruby:
GVD wat een verhaal...ik ben enorm blij dat jullie lichamen het nog goed doen. laat jullie niet kennen, en blijf er voor gaan. Keep the spirit! -
02 Maart 2012 - 07:02
Rosanne:
Jeetje Amanda! Helaas weet ik hoe het is om op reis een auto total loss te rijden, maar in zuid-Amerika, met een klein beetje Spaans en omkooppraktijken, stress!!!! Heel knap hoe jullie alles aangepakt hebben en je erdoor heen geslagen hebben op jullie eigen manier. Ben trots op je aman, wat worden we inderdaad groot;) heel veel succes met het regelen van de laatste zaken, met het zorgen voor Niels en met de rolkoffer :) en zorg dat jullie genieten van de rest van jullie avontuur!! -
02 Maart 2012 - 09:43
Anton Van Der Gaag:
Nou luitjes, dat was weer een avontuur in een avontuur.
Goed dat jullie alert zijn gebleven met advocaatmans en je niet hebt laten uitzuigen.
Gelukkig dat de fysieke schade meevalt. Nu maar hopen dat het imago van Niels geen al te grote deuk oploopt met die rolkoffer (Amanda, je hebt toch wel een leuk roze exemplaar voor hem geregeld hè?)
Sterkte voor jullie allebei, beterschap en blijf genieten!
Groeten,
Anton -
03 Maart 2012 - 13:22
Mirel:
Lieve Aman & Niels,
Jee wat een verhaal,gelukkig zijn jullie er redelijk vanaf gekomen,Niels herl veel beterschap en jullie succes met alles wat nog komen gaat,
Liefs mirel -
04 Maart 2012 - 03:42
Lizette Mutsaers:
Jee, wat een verhaal!!! Gelukkig er redelijk goed vanaf gebracht. Zo'n rolkoffer heeft vast ook voordelen ;-). Ik ga helaas bijna naar huis, maar ga jullie volgen! -
04 Maart 2012 - 15:03
Michel:
Dag Amanda en Niels
Is dat even schrikken, gelukkig is alles goed afgelopen.
Een gebroken sleutelbeen is natuurlijk erg lastig maar Niels je bent bij Amanda denk ik in heel goede handen. Geniet van de laatste weken en een voorspoedie terugreis toegewenst
Groeten
Michel de Vogt -
05 Maart 2012 - 14:09
Tante Thea:
Wat heftig wat jullie meegemaakt hebben en wat ontzettend knap hoe jullie verder gaan!!
Wij wensen jullie nog een zorgeloos
verloop van jullie reis, dus alleen
maar genieten!!
Groetjes
Frans en Thea
-
07 Maart 2012 - 16:58
Jac En Lenie Pullens:
Hallo Niels en Amanda,wij wensen jullie hier vanuit drunen,van harte beterschap,en we hope dat jullie de laatste dagen toch nog kunnen genieten.
de ouders van richard -
08 Maart 2012 - 09:54
Jac En Marthe:
Hé heerlijk stelletje globetrotters! Jullie zijn gelukkig super redzaam allebei! Erg belangrijk in hachelijke situaties als deze. Zet samen deze reis, met rolkoffer en al ! goed door. Geniet er intens van, je hebt het er samen toch maar weer goed vanaf gebracht!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
