Deel 1

Vanuit ons hotel in Bolivia, waar WC papier niet inbegrepen is, maar een luxe is die je erbij moet kopen, hier weer een verhaaltje. Ik heb weer veel te veel vertellen maar ik probeer het weer kort te houden.

Het ongeluk bezorgde ons 2/3 weken ‘werk’. Serieus de wekker zetten, dingen doen, veel nadenken, koffie drinken en veel heel en weer reizen tussen plaats ongeval, grens met Brazilie (douane) en de plaats waar de verzekering van de tegenpartij zit. We voorzagen onszelf van een comfortabele werkplek met zwembad, sauna, fitness en een casino voor ’s avonds, het is tenslotte ook nog een beetje vakantie. De situatie is tot op heden nog steeds gecompliceerd. De douane durfde ons geen stempel total destruction geven, en nu is alles doorgestuurd naar Buenos Aires waar een ander douane-zieltje zich moet verdiepen in het gevalletje Nederlandse- reizigers-met-Chileense auto-crashen-in-Argentinie. Kost veel tijd. Het aanbod van ons lieve verzekeringagentje om zich te autoriseren zodat hij ons kan vertegenwoordigen in de zaak hebben we natuurlijk met beide handen aangegrepen.. Dus het reizen kon beginnen!

We werden door de verzekeringman getipt over een nationale tv-zangwedstrijd die live in de buurt plaatsvond. Een nogal emotionele vorm van het Idols dat wij kennen. Duizenden mensen zouden er op af komen en gewoon gratis! Dezelfde avond waren wij erbij.. Helemaal achteraan maar dankzij onze Nederlandse lengte toch nog wat kunnen zien. Erg leuk om te zien hoe ze dat hier doen. In het hostel ontmoeten we toen Stijn en Isabel, 2 Nederlandse vrienden die we uitnodigden om met ons mee te gaan stappen. We hadden tenslotte iets te vieren: de problemen waren semi-opgelost en de vakantie was begonnen. Niels had het een en ander gehoord over een dubstep-party. De taxi-chauffeur kende geen discotheek op het adres dat we hadden meegekregen, dus lieten we ons maar in de buurt af zetten en besloten we zelf een beetje te zoeken. We hoorden ergens wat muziek geluiden en besloten aan te bellen. Hallo? Of er dubsteppaty was.. We werden licht verbaasd aangestaard maar werden wel binnengeslaten en belandden middenin een verjaardagfeestje van een Argentijnse gast. Hij was zelf met zijn bandje aan het spelen. We werden voorgesteld als ‘de Nederlanders die dachten dat er een party was’ en kregen als snel bier en een hamburger in onze hand geduwd. Hele gezellige tijd gehad op het tuinfeest en daarna nog ‘echt’ wezen stappen, met hen.

De volgende dag hadden Stijn en Isabelle een 19-uren durende busreis naar Salta op het programma en we besloten mee te gaan. Licht bang voor het idee om 19 uur in de bus te zitten maar het moest er toch een keer van komen zonder auto, dus waarom niet lekker als je gaar bent van het stappen. Na 2 films, een halflauwe aanrdappelpuree en mierzoete koffie in slaap gevallen en als een blok geslapen. Gewekt met een ontbijt die bestond uit en stuk of 6 Alfajores, dikke zoete grote koeken, en de reis was alweer voorbij. Het viel alles mee. In Salta een auto gehuurd en 3 dagen rondgecruized door schitterende, gekleurde bergen , schattige dorpjes, naar (onder andere) de zoutvlakte ‘Salines Grandes’. Heel gezellig met Stijn en Isa. Na het terugbrengen van de auto volgde een zeer emotioneel afscheid van onze lieve vrienden, gingen we kijken of we naar Chili konden. Het was vrijdag en de dus ging pas op maandag DUS zijn we naar Iruya gegaan. Een nogal afgelegen bergdorp die we bereikten in een bus vol met locals over een bergpas van over de 4000 meter. In de winter is het dorp niet eens bereikbaar en als het zou regenen zouden we niet eens terug kunnen naar de bewoonde wereld door de rivier-crossings die in de route dan te groot zouden worden. Ik vond het helemaal niks om zo afgelegen te zitten, en was erg blij toen we naar 2 dagen weer lekker naar de bewoonde wereld te gaan. We vroegen om ons ticket naar Chili maandag maar, VOL! Lekker handig niet van tevoren geregeld dus. Maandag op de bus gewacht om te kijken of er niet toevallig 2 mensen ziek of dood waren waardoor we toch nog mee konden maar helaas, vol. We konden geen ticket kopen voor een andere dag, en we hadden geen zin om nog 2 dagen te wachten in de oninteressante plaats waar we waren dus er zat maar 1 ding op: LIFTEN!

Een beetje onwennig en beschaamd stonden we met ons bordje langs de kant. Maar de schaamte ging er al snel af. We stonden nog maar een half uurtje toen er een Belgisch stelletje stopte en ons meenam naar de plek waar bijna iedereen op die weg heenging: de Argentijnse zoutvlakte. Daar werd het iets gecompliceerder. Iedereen stopte bij de zoutvlakte en gingen niet verder richting Chili. Het bleek een vakantiedag dus er was ook heel weinig vrachtverkeer. Zeer slecht voorbereid zaten we zonder eten en weinig drinken uren in de brandende zon op de zoutvlakte. De zon zakte steeds lager en we zagen het niet meer zitten. Niels had al een lift terug geregeld bij de zoutwerkers die aan het werk waren, toen er ineens toch nog iemand stopte. Een rijk Argentijns stel met 3 kinderen die ook op weg was naar San Pedro de Atacama maakten plaats en gaven ons te eten , te drinken en natuurlijk de lift. In ruil daarvoor moesten wij Engels praten met hun kids. We verbleven in hetzelfde hotel voor de grens, hoewel dat iets boven ons budget lag, aten samen en werden de volgende dag helemaal naar onze bestemming San Pedro de Atacama gebracht ! Supergezellig, en superaardig!

In San Pedro…. (Niels heeft 19 uur om dit verhaal af te maken, vanmiddag, in de bus terug naar Posadas, dus.. WORDT VERVOLGD)